“ვერაფერი გიშველეთ, ვანიჩკა, დიდი ბოდიში!!! გეძახდით, ყველაფერი გავაკეთეთ იმისთვის, რომ გვეშველა შენთვის, მაგრამ ამაოდ! ყოველთვის გვემახსოვრები…“ – ეს პოსტი “ფეისბუქგვერდზე” ვანო ნადირაძის უახლოესმა მეგობარმა და თანამებრძოლმა ლაშა ძაგანაშვილმა გამოაქვეყნა. გავრცელებული ინფორმაციით, ვანო ნადირაძე არასაბრძოლო ვითარებაში, გულის შეტევით გარდაიცვალა.
როგორც ლაშა ძაგანაშვილი წერს, ვანო პროტასივ იარის ქუჩაზე იმყოფებოდა, როცა თავი შეუძლოდ იგრძნო და დახმარება ითხოვა – “ძალიან ცუდად ვარ და მომხედეთ“ – მისწერა მან მეგობრებს. შემდეგი მესიჯით კი საკუთარი ადგილმდებარეობა გააზიარა და დაწერა: “სასწრაფო გამოიძახეთ“. მეგობრებმა სასწრაფო დახმარება ოპერატიულად გაგზავნეს აღნიშნულ ლოკაციაზე და თავადაც სწრაფად გაემართნენ დანიშნულების ადგილისკენ, თუმცა ადგილზე მისულებს ვანო უკვე გარდაცვლილი დახვდათ.
ნადირაძის გარდაცვალებიდან რამდენიმე საათში, მისმა მეგობრებმა გამოთქვეს ეჭვი, რომ ვიცე-პოლკოვნიკი ვანო ნადირაძე შესაძლოა მოეწამლათ.
ვანო ნადირაძე მეცხრეა “კოდორი-2007“ ოპერაციის მონაწილეებიდან, რომლებიც საეჭვო ვითარებაში დაიღუპნენ. მერვე ყოფილი სპეცრაზმელი და ოპერაციის მონაწილე იყო შარშან თბილისში, ბოჭორმის ქუჩაზე Battleground-ში მომხდარი აფეთქების დროს დაღუპული სამი ადამიანიდან ერთ-ერთი – 2008 წლის ომის გმირი, პოლკოვნიკი იური ლომიძე. 2017 წელს ვანო ნადირაძემ ინტერვიუ მისცა “რუსთავი-2“-ს. ის მიიჩნევდა, რომ შემთხვევით გადარჩა, მხოლოდ იმიტომ, რომ “კოდორი 2007“-ის მონაწილეებზე გამოცხადებული ნადირობისას, ანუ 2015 წელს, როცა რამდენიმე მონაწილე ერთმანეთის მიყოლებით დაიღუპა, საქართველოში არ იყო. ის ასევე ამბობდა, რომ ამავე პერიოდში გარკვეული საეჭვო მოქმედებები მის მიმართაც განხორციელდა, თუმცა, უკვე უკრაინაში…
გვესაუბრება ლაშა ძაგანაშვილი:
– კიევის ცენტრში, არის ასეთი ბარი – “პეჩერსკი”. იქ ვიჯექით 5 თუ 6 კაცი, მათ შორის ვანოც, ჩვენ ჩაი დავლიეთ, ცხონებულმა ვანომ ყავა. კარგა ხანს ვისაუბრეთ, სამხედრო თემატიკაზე. ვანო ძალიან კარგ ხასიათზე იყო. რომ დავიშალეთ, მე შინ წამოვედი, ქალაქის ცენტრიდან 19 კილომეტრში ვცხოვრობ. ჯერ კიდევ გზაში ვიყავი, მისგან შეტყობინება რომ მომივიდა, – “ძაგან, ცუდად ვარ, მიშველეო…”. ჩემთან ერთად კიდევ ერთი ჩვენი საერთო მეგობარი იყო, რომელმაც რუსული ძალიან კარგად იცის. როგორც კი ნაწერს დავხედე, პირველი რაც გავაკეთეთ, მაშინვე სასწრაფოში დავრეკეთ. ვანოსაც კი არ გადავურეკეთ, რომ დროს არ დაგვეკარგა. მივაწოდე ინფორმაცია, – ამა და ამ ტრასაზე, სამხედრო მანქანაში ზის სამხედრო პირი, რომელსაც გული აწუხებს – მეთქი და მაშინვე ჩვენც იმავე მიმართულებით გავქანდით. 12-დან 15 წუთში მივედით ადგილზე და ვხედავთ ასეთ კადრს – ვანო ზის სასწრაფოს მანქანაში. ჯერ ხელოვნური სუნთქვა ჩაუტარეს, მერე რაღაც დენებზე შეაერთეს, ამას გარდა ათასი რამ გადაუსხეს… გარკვეული პერიოდის შემდეგ, მანქანიდან გადმოვიდა ერთ-ერთი ექიმი და გვითხრა, რომ ვერ გადავარჩინეთო…
– ექიმებს სხვა დეტალები არ გამოჰკითხეთ?
– რა თქმა უნდა, გამოვკითხეთ, პირველი რიგში ის ვკითხეთ, თუ რა ვითარებაში გადაიყვანეს ავტომობილიდან სასწრაფოში. როგორც გვითხრეს, ვანო საკუთარი ფეხით გადმოსულა მანქანიდან და სასწრაფოშიც თავად ასულა. ერთ-ერთმა ექიმმა გვითხრა, – მთლად ჭარხალივით წითელი იყო, მაგრამ ლაპარაკი შეეძლო, გვითხრა, – გული მაწუხებსო. სასწრაფოს სკამზე რომ დამჯდარა, ექიმებს ისევ უკითხავთ, ახლა როგორ გრძნობ თავსო და ვანოს უთქვამს, – აი, ახლა ვგრძნობ, რომ გონება უნდა დავკარგოო და კიდეც გაითიშაო.
– წინა დღეს როგორ იყო, რაიმე ინციდენტი ხომ არ მომხდარა, რაზეც შეიძლება ენერვიულა?
– არა, სხვათა შორის, წინა დღესაც ძალიან კარგ ხასიათზე იყო. ერთადერთი, რაზეც თავად ექიმებმა გააკეთეს მინიშნება – მანქანაში ჩაყრილი რედბულის ძალიან ბევრი ქილა და სიგარეტის ნამწვები იყო. საფერფლე სულ სავსე იყო. გვისაყვედურეს კიდეც, ამ კაცს გული რომ აწუხებდა, რატომ არავინ ურჩიეთ, რედბული, თანაც ასეთი დიდი რაოდენობით არ მიეღოო ან ამდენი სიგარეტის მოწევა როგორ შეიძლებოდაო?
– მეგობრები ამბობენ, რომ თითქოს გული არ აწუხებდა…
– როგორ არა, გული აწუხებდა და შაქარიც ჰქონდა. მოწამვლაზე ჩვენც გვაქვს ეჭვი – არ ვიცით, ჩვენთან შეხვედრამდე ვინმე ნახა თუ არა… ვცდილობთ, ყველაფერი გავარკვიოთ. თუმცა, ვიცით, რომ ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული პრობლემები ჰქონდა. მალე ექსპერტიზა ყველაფერს დაადგენს. მე თვალდახუჭულს მენდობოდა, ოჯახის წევრებივით ვიყავით.
– თქვენთან ერთად კიდევ ვინ იყო ბარში?
– სამხედროები იყვნენ, რომელთა ვინაობას საჯაროდ ვერ დავასახელებ, ზოგიერთ მათგანს, არ უნდა რომ მათი ოჯახის წევრებმა იცოდნენ, ომში რომ არიან. ერთი ეგ არის, ყველანი ქართველები ვიყავით.
– როგორც ამბობენ, ემოციური ადამიანი იყო…
– ძალიან ემოციური იყო, სამშობლო უყვარდა, ჩვენ ახალგაზრდები ვუყვარდით, ცდილობდა ყველაფერი, რაც იცოდა, ჩვენთვის ესწავლებინა. სულ ნერვიულობდა ჩვენს გამო, ჩვენი წარმატებები უხაროდა, თუ საფრთხეში ვიყავით, ჩვენზე მეტად ეგ განიცდიდა. ყველაფერი მართლა ძალიან ახლოს მიჰქონდა გულთან. რომ ვვარჯიშობდით იმის ვიდეოებსაც კი ვუყრიდით, რამდენ კილომეტრსაც გავირბენდით, ანგარიშს ვაბარებდით. ჩემთვის მეორე მამა იყო. დაფიცება შემიძლია, მამაჩემის სიკვდილი მერე თვალიდან ცრემლი არ წამომსვლია და ახლა ვიტირე. ისეთი იმედი ჰქონდა, რომ რუსეთის დამარცხებას მოესწრებოდა… მისი ყველაზე დიდი ოცნება აფხაზეთის დაბრუნება იყო.
– რამდენი ხანია, რაც მას იცნობთ?
– ვანოს შესახებ ჯერ კიდევ საქართველოში ყოფნის დროს ვიცოდი, ჩვენი ოჯახები იცნობდნენ ერთმანეთს. მერე ევროპაში მომიწია წასვლა – 2002 წლიდან ევროპაში ვცხოვრობდი. უკრაინაში რომ ჩამოვედი, თავდაპირველად სატელეფონო საუბრები გვქონდა, მე დონეცკში ვიყავი. მერე აქეთ რომ გადმოვედი, გადავეკვეთეთ. ბოლო წელიწადნახევარი ძალიან დავმეგობრდით, ჩემი უახლოესი ადამიანი, თითქმის ოჯახის წევრი იყო. ვანო მარტო კარგი საქართველოსი კი არა, კავკასიის სიამაყე გახლდათ. ძალიან ბევრი ჩეჩენი მეგობარი ჰყავდა, მე გავაცანი და ძალიან გახარებული იყო ამით. ძალიან უყვარდა ჩეჩნები. ვანოს ძალიან სერიოზული სამეგობრო ჰყავს აქ, გავლენაც დიდი ჰქონდა. ასე რომ თუ ის ვინმეს ხელით არის მკვდარი, მკვლელი ვერსად დაგვემალება.
– სად აპირებენ მის დაკრძალვას?
– არის ლაპარაკი, რომ კიევში დაიკრძალოს, მაგრამ მე ყველაფერს გავაკეთებ იმისათვის, რომ სამშობლოს მიწას ჩაეხუტოს. ვნახოთ, რა იქნება.