“რა სამწუხაროა” – ყველასათვის საყვარელი და ცნობილი ქართველი გარდაიცვალა

ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია 90-იანი წლე­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი, ვის­თვი­საც ალე­კოს ფოტო არ გა­უ­ღია. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ის ჩვე­ნი – უნი­ვერ­სი­ტე­ტე­ლე­ბის მე­მა­ტი­ა­ნეც იყო.

უმე­ტე­სო­ბამ მისი გვა­რიც არ ვი­ცო­დით, ჩვენ­თვის ის ალე­კო იყო, მუ­დამ ხა­ლი­სი­ა­ნი, მო­ღი­მა­რი, ფო­ტოს გა­და­ღე­ბი­სას კომ­პლი­მენ­ტებ­საც რომ არ იშუ­რებ­და.

მისი ფირ­ზე გა­და­ღე­ბუ­ლი, ძვე­ლი ტექ­ნი­კით და­ბეჭ­დი­ლი შავ-თეთ­რი ფო­ტო­ე­ბი, დღეს ციფ­რულ ეპო­ქა­ში, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხიბ­ლით იყო აღ­ბეჭ­დი­ლი.

გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი სამ­წუ­ხა­რო ცნო­ბით, ალე­კო აღარ არის.

“ცუდი ამ­ბა­ვი მაქვს, თსუ-ს ლე­გენ­და წა­ვი­და, ფო­ტოგ­რა­ფი ალე­კო, თსუ-ს ბა­ღი­დან”, – წერს გიგა მა­ქა­რაშ­ვი­ლი.

ფო­ტოგ­რა­ფი ალექ­სან­დრე მარ­სა­ნიშ­ვი­ლი წლე­ბის გან­მა­ვა­ლო­ბა­ში უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტებს შავ–თეთრ ფო­ტო­ებს უღებ­და და უბეჭ­დავ­და, ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ამ­ბობ­და, როცა ზოგ­ჯერ სტუ­დენტს ფო­ტოს გა­მორ­თმე­ვა ავი­წყდე­ბო­და, ის გა­დაყ­რის­თვის ვერ იმე­ტებ­და და წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ინა­ხავ­და, ელო­და პატ­რონს მაგ­რამ და ასე შე­იქ­მნა ალე­კოს არ­ქი­ვი, რო­მე­ლიც ათა­სო­ბით ფო­ტოს ით­ვლის…

ამ­ბობ­და, რომ ფო­ტოგ­რა­ფო­ბას 1992 წლი­დან მიჰ­ყო ხელი.

“ვმუ­შა­ობ­დი სო­ცი­ო­ლო­გი­ურ ცენ­ტრში, ეს არე­ულ-და­რე­უ­ლო­ბე­ბი რომ და­ი­წყო, ჩვე­ნი სო­ცი­ო­ლო­გი­უ­რი ცენ­ტრი და­ი­შა­ლა, დავ­რჩი უმუ­შევ­რად, რა­ღაც საქ­მის­თვის უნდა მო­მე­კი­და ხელი. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ბაღი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და, რად­გან იქ ვსწავ­ლობ­დი. ფო­ტოგ­რა­ფო­ბა და­ვი­წყე 1992 წლის სექ­ტემ­ბერ­ში, “მხედ­რი­ო­ნე­ლე­ბი” და ათა­სი უბე­დუ­რე­ბა, ძაღ­ლი პატ­რონს ვერ ცნობ­და… ასე და­ვი­წყე… უკვე წლე­ბია უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ბაღ­ში ვარ, ერ­თგუ­ლი ვარ ამ ბა­ღის და სტუ­დენ­ტე­ბის”, – ჰყვე­ბო­და ალე­კო ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში.

გიგა მა­ქა­რაშ­ვი­ლის ინი­ცი­ა­ტი­ვით, კარ­გი იქ­ნე­ბა ალე­კოს უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ეზო­დან გას­ვე­ნე­ბა, იმე­დი გვაქვს, მო­ხერ­ხდე­ბა ამის ორ­გა­ნი­ზე­ბა….